Urodził się 12 października 1895 roku w Warszawie, zm. 13 listopada 1986 roku we Wrocławiu.

Pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.
Przed wybuchem II wojny światowej był związany m.in. z Polską Organizacją Wojskową i I Brygadą Legionów Polskich. Został odznaczony Krzyżem Virtutti Militari. W pierwszej połowie lat dwudziestych XX ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W styczniu 1939 przeszedł w stan spoczynku i rozpoczął pracę w Polskim Radiu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, był żołnierzem ZWZ i AK. W sierpniu 1945 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa w Krakowie. Dzięki fałszywym dokumentom pozostał nierozpoznany. Jako szeregowego członka podziemia skazano go na 6 lat więzienia. W październiku 1946 roku został zwolniony z więzienia na mocy amnestii. Po wyjściu na wolność zamieszkał we Wrocławiu pod nazwiskiem Ludwik Żelichowski. Ujawnił się w 1947 roku, następnie do 1956 roku inwigilowany przez UBP. W 1985 roku przyłączył się do „Solidarności Walczącej”, w której działał do śmierci. Udostępniał swoje mieszkanie dla konspiracyjnych celów Kornelowi Morawieckiemu, a następnie na tzw. punkt kolportażowy. Jest autorem wydanej przez „Solidarność Walczącą” książki pt. „Tak było – zapiski z lat okupacji”.