Urodził się 8 września 1951 roku we Wrocławiu, zm. 22 września 2012 roku tamże.

W 1994 roku ukończył Polsko-Amerykańskie Studium Komunikacji Społecznej Central Connecticut State University we Wrocławiu, w 1995 roku filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2006 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. W latach 1969 – 1973 studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1973 – 1974 pracował jako dziennikarz we wrocławskich dziennikach „Wieczór Wrocławia” i „Słowo Polskie”. W latach 1974–1976 był zatrudniony we wrocławskim oddziale Polskiego Radia. W latach 1976 – 1981 w tamtejszym oddziale Telewizji Polskiej. W sierpniu 1980 roku kolportował ulotki wzywające do poparcia robotników strajkujących na Wybrzeżu. Od 26 – 31 sierpnia 1980 roku był doradcą MKS we Wrocławiu. We wrześniu 1980 roku został członkiem NSZZ „Solidarność”. Był też doradcą wrocławskich komitetów założycielskich i współzałożycielem „Solidarności” w Telewizji Polskiej Wrocław. Od października 1980 roku pełnił funkcję doradcy Międzyokręgowej Komisji Porozumiewawczej Kolejarzy oraz Krajowej Sekcji Kolejarzy „Solidarność”. Od roku 1981 roku doradzał również ZR Dolny Śląsk. W październiku 1981 roku założył niezależne pismo „Solidarność Dolnośląska”. Od listopada 1981 roku był też redaktorem niezależnego pisma „Semafor”. W 1981 roku współreżyserował z Markiem Tumidajewiczem film dokumentalnego „Kolejarze „80” o wrocławskiej głodówce kolejarzy w październiku 1980 roku. W dniu wprowadzenia stanu wojennego, 13 grudnia 1981 roku, został internowany. Był przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu, Grodkowie (tam 31 grudnia 1981 roku został współorganizatorem buntu, za co został karnie osadzony na kilka dni w ZK w Brzegu), Strzelcach Opolskich, Nowym Łupkowie i Załężu k. Rzeszowa (tam od 14 czerwca – 2 lipca 1982 uczestniczył w głodówce, następnie został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Rzeszowie), z 6 na 7 lipca 1982 roku zbiegł ze szpitala. Do jesieni 1982 roku ukrywał się w Krankowie, później we Wrocławiu. 23 grudnia 1982 roku został formalnie zwolniony z internowania. Od lipca do listopada 1982 roku współorganizował, a wkrótce również działał w Porozumieniu Prasowym „Solidarność Zwycięży” w Krakowie. W grudniu 1982 roku wstąpił w szeregi „Solidarności Walczącej”. Od tego czasu do marca 1983 roku pełnił funkcję redaktora w redakcji podziemnego pisma „Wiadomości Bieżące”. W latach 1982 – 1989 pisywał do podziemnych pism w tym m.in. do: „Solidarności Dolnośląskiej” i „Biuletynu Dolnośląskiego” (ps. Krzysztof Lewicki, oraz Andrzej Żuławski i AŻ – wspólne z Romualdem Lazarowiczem). Od 25 do 28 sierpnia 1988 roku był referentem na Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w Krakowie-Mistrzejowicach. W latach 1988 – 1990 Bielawski współzakładał i współtworzył podziemny „Serwisu Agencji Informacyjnej Solidarności Walczącej”. W latatch 1988 – 1995 pełnił funkcję redaktora naczelnego prywatnej Agencji Prasowej RP we Wrocławiu. Piotr Bielawski był autorem około 30 publikacji naukowych dotyczących mediów publicznych, książki „Public Relations: zarządzanie informacjami” oraz napisanej wspólnie z Romualdem Lazarowiczem książki „Dziwny rok 1989 – kalendarium wydarzeń na świecie”.