Urodziła się 9 października 1944 r. w Markowej k/Łańcuta.

Rodzice – lwowiacy, ojciec – Michał, kolejarz z lwowskiego „Kliparowa”, mama – Stanisława, pracowała w lwowskiej cukierni. Wiosną 1944 roku jej Rodzice musieli uciekać ze Lwowa. Dotarli do Markowej, na Podkarpaciu. W czasie podróży ojciec troszczył się o żonę będącą wówczas w ciąży oraz kilkuletnich synów. W Markowej przyszła na świat jako czwarte, najmłodsze dziecko i jedyna córka.
Członkiem NSZZ „Solidarność” została w 1980 roku pracując w Okręgowym Szpitalu Kolejowym we Wrocławiu przy ul. Wiśniowej. Była założycielką Koła Solidarności oddziału szpitalnego, na którym wówczas pracowała jako pielęgniarka.
Po wprowadzenie stanu wojennego w początkowej fazie jej działalność związkowa na terenie Szpitala Kolejowego polegała na zbieraniu środków pieniężnych dla rodzin aresztowanych, a także wyrzuconych z pracy. Współorganizowała także leki oraz preparaty witaminowe dla potrzebujących. Ta działalność w późniejszym okresie przybrała większy zasięg w ramach duszpasterstwa kolejarzy.
Wiele zawdzięcza ówczesnej Ordynator oddziału – dr Marii Dyczkowskiej (bratowej bpa Adama Dyczkowskiego), która umożliwiała jej prowadzenie aktywności związkowej.
Od drugiej połowy 1982 roku w swoim mieszkaniu przy ul. Brązowej we Wrocławiu wraz z synem Wojciechem prowadziła punkt kolportażu prasy i innych wydawnictw, znaczków, kartek okolicznościowych wydawanych w II obiegu przez podziemną NSZZ „Solidarność”, a także Solidarność Walczącą. Większość materiałów odbierała od Janiny Eulenfeld (rozpracowywanej prze wrocławską SB w ramach akcji pod kryptonimem „Krzew”).
Od II połowy roku 1982 do połowy 1984 roku przewoziła materiały do druku od Solidarności Walczącej ze Szczecina (Izabeli Gębickiej), które przekazywała najczęściej Wandzie Kość zamieszkałej przy ul. Sztabowej we Wrocławiu. Wandę poznała jako pacjentkę oddziału wewnętrznego „C” Szpitala Kolejowego. Krótko po ostatnim „kursie” z przesyłką kalendarzy i kartek świątecznych, papieru i farby drukarskiej na przełomie listopada i grudnia 1983 roku Wanda Kość została aresztowana (grudzień 1983 roku) i z oczywistych względów wizyty u Niej w domu ustały.
Od drugiej połowy 1984 roku współpracowała z Tajną Komisją Zakładową Solidarności Węzła Wrocław jako przedstawiciel środowiska Solidarności Okręgowego Szpitala Kolejowego we Wrocławiu. Jej mieszkanie służyło także za punkt kontaktowy dla działaczy podziemnej Solidarności Kolejarzy Węzła Wrocławskiego. Uczestniczyła również w działalności wrocławskiego duszpasterstwa kolejarzy polegającej m.in. na pomocy finansowej osobom represjonowanym i ich rodzinom, rozprowadzaniu okolicznościowych paczek dla dzieci kolejarzy, uczestnictwie w mszach rocznicowych Protestu Głodowego 80’ roku i pielgrzymkach.
Od początku działalności oraz po reaktywowaniu Solidarności po 1989 roku spotykała się wraz z innymi działaczami w mieszkaniu Ryszarda i Celiny Wocialów przy ul. Wesołej we Wrocławiu w ramach działalności podziemnej oraz duszpasterstwa kolejarzy.
W lutym 1989 roku w jej mieszkaniu powstał Komitet Organizacyjny odradzającej się Solidarności Kolejarzy Węzła Wrocław.
Po 1989 roku przez kilka kadencji była członkiem Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy Okręgowym Szpitalu Kolejowym we Wrocławiu. Delegat Krajowej Sekcji Kolejowej Służby Zdrowia.
Od 1997 roku na emeryturze. Za swoją działalność odznaczona Medalem „Niezłomni”