Urodził się 18 października 1949 roku w Poznaniu.

Poeta. W 1977 roku ukończył studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1981 roku ukończył Studium Scenariuszowe PWSFTviT w Łodzi. Był związany z Teatrem Ósmego Dnia i Nową Falą. W 1975 roku zbierał podpisy pod listem przeciwko prosowieckim zamianom w Konstytucji PRL. Od 1976 roku współpracował z KOR i rozpowszechniał sygnowane przez niego wydawnictwa. W 1977 roku zorganizował prostest przeciwko zwolnieniu z uczelni Stanisława Barańczaka. Publikował w „Zapisie”, „Pulsie”, „Krytyce”, paryskiej „Kulturze” i rosyjskim „Kontynencie”. W sierpniu 1980 roku przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. Zbierał podpisy pod „Listem intelektualistów poznańskich” popierających strajki w Stoczni Gdańskiej. Organizował poznańskie struktury „Solidarności”. Wchodził w skład Krajowej Komisji Porozumiewawczej, późniejszej Komisji Krajowej „S”, należał również Krajowego Komitetu Strajkowego. Współredagował niezależne czasopismo „Solidarność Wielkopolski”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany i ponad 10 miesięcy przebywał w odosobnieniu. Po wyjściu na wolność redagował i wydawał konspiracyjne czasopisma „Komunikat” i „Obecność”. Pisał też m.in. do „Solidarności Walczącej Oddział Poznań” i londyńskiego „Aneksu”. W 1984 roku założył konspiracyjną Międzyzakładową Radę „Solidarności” w Poznaniu. W 1990 roku Lech Dymarski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim, w 2007 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2014 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 roku otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności. Wyróżniony odznaką honorową „Za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”, odznaką „Zasłużony dla kultury”, nagrodą literacką „Polcul”.