W maju 1944 wraz z całą rodziną został deportowany do Uzbekistanu. Od 16 roku życia zarabiał na życie jako tokarz, ślusarz i elektroślusarz. W 1962 rozpoczął naukę w Instytucie Inżynierów Irygacji i Melioracji Gospodarstwa Wiejskiego w Taszkencie, jednak po trzech latach skreślono go z listy studentów za „niewłaściwe zachowanie”.
W 1961 znalazł się wśród założycieli Związku Młodzieży Krymskotatarskiej w Taszkencie. W 1969 należał do założycieli Grupy Inicjatywnej na rzecz Ochrony Praw Człowieka w ZSRR. Był siedmiokrotnie skazywany, łącznie spędził 15 lat w więzieniu za „szerzenie poglądów kwestionujących ład radziecki”. W latach 1975–1976 zorganizował trwającą 303 dni głodówkę w więzieniu w Omsku. W 1983 założył i redagował nielegalny „Biuletyn Informacyjny Grupy Inicjatywnej Tatarów Krymskich im. Musy Mamuta”. Od 1987 do 1989 pełnił obowiązki przywódcy Centralnej Grupy Inicjatywnej Narodowego Ruchu Tatarów Krymskich, a w latach 1989–1991 stał na czele Organizacji Krymskotatarskiego Ruchu Narodowego.
W 1987 zamieszkał w Bachczysaraju. W czerwcu 1991 wybrano go na przewodniczącego Medżlisu Tatarów Krymskich. W maju 1999 został przewodniczącym Rady Przedstawicieli Narodu Krymskotatarskiego.
W 1998 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Rady Najwyższej Ukrainy (z ramienia Ludowego Ruchu Ukrainy), później był wybierany w 2002 i 2006 (z listy Bloku Nasza Ukraina), 2007 (z listy Nasza Ukraina-Ludowa Samoobrona), 2012 (z listy Batkiwszczyny), 2014 i 2019 (z ramienia ugrupowania Petra Poroszenki).
Stanął na czele Fundacji „Krym”. Oprócz języka państwowego i ojczystego deklaruje znajomość rosyjskiego, angielskiego i tureckiego. Jest żonaty z Safinanr (przewodniczącą Ligi Kobiet Krymskotatarskich), mają razem 2 synów i córkę

W marcu 2013 r. na zaproszenie Kornela Morawieckiego przybył z delegacją Medżlisu Tatarów Krymskich do Wrocławia, gdzie został odznaczony Krzyżem Solidarności Walczącej.