Urodził się 23 czerwca 1951 roku we Wrocławiu.

W 1980 roku wstąpił do NSZZ „Solidarność” i został przewodniczącym Komisji Rewizyjnej. Przy wyborach do władz zarządu związku wyeliminował członków PZPR i Rady Zakładowej. 17 maja 1982 roku został zatrzymany za udział w strajku na terenie wrocławskich zakładów Polifarb, który miał miejsce 13 maja 1982 roku. W roku 1982 rozpoczął współpracę z ,,Solidarnością Walczącą”, pomagał przy wydawaniu nielegalnych druków i ich kolportażu. Współpraca ta zakończyła się w 1989 roku. W trakcie ww. współpracy miał kontakt z braćmi Antonim i Stanisławem Ferenc, szwagrem Marianem Huminiak oraz Stanisławem Kapikiem. 10 listopada 1982 roku uczestniczył w akcji protestacyjnej, zorganizowanej na terenie Miejskiego Przedsiębiorstwa Transportu i Sprzętu Budowlanego we Wrocławiu. Razem z innymi pracownikami odmówił przystąpienia do pracy, w następstwie czego został dyscyplinarnie zwolniony. 10 maja 1983 roku Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uznał rozwiązanie umowy za bezzasadne, jednak w związku z negatywnym zapisem na świadectwie pracy oraz militaryzacją zakładu, Jan Ferenc został pozbawiony możliwości podjęcia pracy w zawodzie. Pozostał jej pozbawiony do września 1989 roku. W 1989 roku został zrehabilitowany ustawą sejmową, powrócił do zakładu macierzystego i został wybrany na przewodniczącego NSZZ „Solidarność”. Sprawował tę funkcję do chwili sprywatyzowania zakładu pracy. W 2018 roku przeszedł na emeryturę. Do stażu pracy nie zaliczono mu 7 lat pracy, mimo, że korzystnych dla niego w tej sprawie wyroków sądowych. Jan Ferenc został uhonorowany odznaką „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych”. (Numer legitymacji 1451 IPN.) W 2020 roku na podstawie postanowienia Prezydenta RP – 276/2020 – nadano mu Krzyż Wolności i Solidarności.