Urodził się 22 marca 1958 roku w Lęborku, zm. 15 czerwca 2019 roku w Gdyni

Z zawodu elektryk. W latach 1976 – 1994 roku pracował w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni (od 1991 Stocznia Gdynia SA). W dniach 15 – 31 sierpnia 1980 roku uczestniczył w strajku w SKP. Od września 1980 roku był członkiem NSZZ „Solidarność”, a w jej ramach członkiem Komisji Wydziałowej K-1. W dniach 14 i 15 grudnia 1981 roku brał udział strajku w SKP. W styczniu 1986 roku współtwórca (z Romanem Zwiercanem) gdyńskiego oddziału „Solidarności Walczącej”. Do roku 1989 szefował Grupie Zakładowej SW w SKP. Był współorganizatorem takich akcji jak: odcinanie zasilania prądu i wrzucanie świec dymnych do wentylatorów podczas narad działaczy zakładowej PZPR; umieszczanie ulotek w wentylatorach wyciągowych, które zmieniając fazę silnika, wdmuchiwały ulotki do hal zakładu; malowanie antyreżimowych napisów na suwnicach; zawieszanie kukły gen. Wojciecha Jaruzelskiego. W marcu 1986 roku został współzałożycielem podziemnego pisma „Solidarność Walcząca” Grupy Zakładowej SW w SKP, a także jego redaktorem, autorem tekstów, drukarzem i kolporterem w SKP. Edward Frankiewicz drukował również czasopisma TKZ „Kadłub” oraz „Solidarność Walczącą – Oddział Trójmiasto” i ulotki. Od roku 1988 drukarnia znajdowała się w jego mieszkaniu. W sierpniu 1988 roku w czasie strajków w Gdańsku został skierowany na przymusowy urlop z zagrożeniem natychmiastowego zwolnienia z pracy w razie pojawienia się w SKP. W latach 1988 – 1989 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Tymczasowej KZ „S” w SKP. Edward Frankiewicz był przeciwnik porozumień Okrągłego Stołu, wzywał też do bojkotu wyborów parlamentarnych w czerwcu 1989 roku. W okresie od 9 lipca 1986 roku do 23 września 1989 roku był rozpracowywany przez Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku w ramach SOR o kryptonimie „Ośmiornica”.