23 czerwca 1937 roku w Ustianowej, zm. 20 kwietnia 2016 roku w Sarbsku(powiat lęborski).

W latach 1958 – 1984 pracowała w Dyrekcji PKP w Gliwicach. W 1984 roku przeszła na rentę inwalidzką. W latach 1988 – 1990 była łącznikiem gliwickiej grupy katowickiego oddziału „Solidarności Walczącej” z zachodnioberlińską redakcją czasopisma „Pogląd”. We wrześniu 1980 roku w Dyrekcji PKP w Gliwicach zakładała struktury NSZZ “Solidarność”. W tym samym miesiącu w wyborach związkowych została wybrana na przewodniczącą Komisji Zakładowej związku. Funkcję tę pełniła do ogłoszenia stanu wojennego. W 1981 roku wstąpiła do Konfederacji Polski Niepodległej. 13 grudnia 1981 roku została aresztowana w Hucie 1-go Maja w Gliwicach, dotkliwie pobita przez ZOMO. W konsekwencji pobicia była leczona szpitalnie, stwierdzono u niej uszkodzenie kręgosłupa i czaszki. Na początku 1982 roku była wielokrotnie aresztowana na 48 godzin i przesłuchiwana. Była również śledzona, a w jej domu przeprowadzane były rewizje. Represje te powtarzały się przy każdych rocznicach obchodzonych przez ówczesne struktury podziemne. Janinie Franciszkowskiej grożono śmiercią, a także śmiercią jej syna, Macieja Borowskiego, również represjonowanego w trakcie studiów. Na początku stanu wojennego ściśle współpracowała z Tadeuszem Drzazgowskim, Tadeuszem Bełzem i Andrzejem Grabarą w podziemnej organizacji „Drugi Garnitur Gliwickiej Delegatury NSZZ Solidarność”, a następnie w gliwickiej grupie „Solidarności Walczącej”, oddział Katowice. Uczestniczyła w druku i kolportażu podziemnej prasy. Jako łącznik gliwickiej grupy SW, przemycała z Berlina Zachodniego książki i materiały poligraficzne, za co została objęta rozpracowaniem w SOR o kryptonimie „Balon”, SOR o kryptonimie „Abalon” i SOR o kryptonimie „Ośmiornica”.