Urodził się 11 grudnia 1930 roku w Żołyni.

Od najmłodszych lat należał go gromady zuchowej, następnie został harcerzem. W 1944 roku złożył Przyrzeczenie Harcerskie. W czasie II wojny światowej, ojciec Władysława Fusa walczył w partyzantce, a jego dwaj starsi bracia zostali wywiezieni do Niemiec, w związku z czym to na niego spadła odpowiedzialność utrzymania rodziny. W 1948 roku ukończył siódmą klasę szkoły podstawowej, przeniósł się do Wrocławia, gdzie mieszkał od 1945 roku jeden z jego braci i tutaj rozpoczął pracę w fabryce sztucznego jedwabiu na Kowalach. Jedncześnie kontynuował naukę w szkole przy ul. Chłopskiej. Trenował również boks w reprezentacji Dolnego Śląska. W 1954 roku rozpoczął pracę w przedsiębiorstwie Zjednoczenie Budownictwa Wojskowego. W 1957 roku został mistrzem w zawodzie elektryk-instalator. W 1980 roku był zatrudniony w Zakładzie Wyrobów Betonowych na Klecinie i tam założył Komitet Zakładowy NSZZ „Solidarność”. Był bardzo zaangażowany w kwestie „Solidarności”, traktował działalność w niej priorytetowo. Również w 1980 roku, jako jeden z pierwszych znalazł się w zajezdni tramwajowej nr 7 przy ul. Grabiszyńskiej. Uczestniczył we wszystkich wrocławskich demonstracjach antyreżimowych i niemal po każdej z nich zatrzymywano go w areszcie na 48 godzin. Brał udział w głodówkach. Organizował strajk w Jelczu. Znał Annę Walentynowicz i Piotra Bednarza, utrzymywał też kontakty z Władysławem Frasyniukiem. Brał udział w patriotycznych spotkaniach w wielu wrocławskich parafiach. W okresie, w którym drukował czasopismo „Z Dnia na Dzień” poznał Kornela Morawieckiego, a po powstaniu „Solidarności Walczącej” wstąpił w jej szeregi. Był członkiem tej organizacji aż do chwili zakończenia jej działalności.