Urodził się 24 sierpnia 1966 roku w Opolu.

W 1985 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Opolu. Od 1981 roku, jako uczeń klasy VIII Szkoły Podstawowej nr 1 w Opolu i członek Niezależnej Federacji Młodzieży Szkolnej, współredagował pisma NFMS „Federatka”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, 16 grudnia 1981 roku wykonywał antyreżimowe ulotki. Od lutego 1982 roku działał w młodzieżowej grupie konspiracyjnej „Wolność i Niepodległość”. W ramach tej działalności sporządzał ulotek sygnowanych WiN oraz „Solidarność”. 16 kwietnia 1982 roku, w odwecie za zatrzymanie w marcu 1982 roku działaczy WiN, Jerzy Golczuk uczestniczył w akcji obrzucenia kamieniami willi komendanta wojewódzkiego MO w Opolu, płk. Juliana Urantówki i rozrzucenia ulotek w jego ogrodzie. (W akcji tej wziął udział razem z Joachimem Bekersem i Maciejem Wojciechowskim.) 17 kwietnia 1982 roku został zatrzymany i osadzony na dwa tygodnie Milicyjnej Izbie Dziecka w Opolu. 5 czerwca tego samego roku, postanowieniem Sądu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, na sesji wyjazdowej w Opolu, zastosowano wobec niego dozór kuratorski. Jerzy Golczuk został następnie współpracownikiem „Solidarności”. W ramach działalności w niej kolportował wydawnictwa podziemne (we współpracy m.in. z Janem Całką, Jerzym Gnieciakiem, Wiesławem Ukleją) w tym m.in. „Czas Kultury” i „Solidarność Walczącą”. Od 1987 roku był działaczem Ruchu WiP. Współorganiozwał i uczestniczył w manifestacjach Ruchu WiP w Opolu, w tym m.in. w czerwcu 1988 roku przeciwko budowie elektrowni jądrowej w Żarnowcu. W latach 1988 – 1989 współzakładał i stał się czołowym działacz Młodzieżowej Grupy Niepodległościowej Pokolenie „’80-88”, redaktorem wydawanych przez grupę pism „Pokolenie ’80-88” oraz „Na Bieżąco”, stał się również czołowym działaczem opolskiej „Solidarności Walczącej”. Był wielokrotnie zatrzymywany i poddawany rewizjom. W okresie marzec 1987 roku – marzec 1989 roku, w ramach zastępczej służby wojskowej, był zatrudniony w Wojewódzkim Specjalistycznym Zespole Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem w Opolu. W latach 1989 – 1990 był redaktorem pisma „Solidarność Walcząca – Opole”. W roku 1989 współorganizował i uczestniczył w protestach przeciwko porozumieniom Okrągłego Stołu. Wiosną tego samego roku zaangażował się w kampanię na rzecz bojkotu wyborów do tzw. sejmu kontraktowego. Był współorganizatorem i uczestnikiem wielu manifestacji w tym, m.in. w czerwcu 1989 roku przeciwko prezydenturze gen. Wojciecha Jaruzelskiego; we wrześniu 1989 roku przeciwko dalszemu stacjonowaniu wojsk sowieckich w Polsce; w lutym 1990 roku na znak poparcia dla walczącej o niepodległość Litwy. Działał w utworzonej we wrześniu 1989 roku Tymczasowej Reprezentacji Politycznej Śląska Opolskiego. Do 1989 roku był rozpracowywany przez Wydz. II/III WUSW w Opolu w ramach SOR o kryptonimie „Rybacy”, a do 14 marca 1990 roku w ramach SOR o kryptonimie „Ośmiornica”.