Urodził się 14 kwietnia w 1935 w Pińczowie.

W 1968 roku brał udział w wydarzeniach marcowych. Uczestniczył również w wydarzeniach Grudnia’70. W 1973 roku podjął pracę w Zakładach Okrętowych Urządzeń Elektrycznych i Automatyki Elmor.
W 1976 roku wspólnie z żoną Joanną, napisał list do Sejmu PRL zawierający wyrazy poparcia dla postulatów głoszonych przez Komitet Obrony Robotników. Wkrótce po tym Gwiazdowie otrzymali zakaz opuszczania granic PRL i zaczęli być inwigilowani przez Służbę Bezpieczeństwa. Andrzej Gwiazda jako figurant otrzymał kryptonim „Brodacz”, używany przez SB do końca istnienia PRL. Od 1977 roku Andrzej Gwiazda współpracował z Biurem Interwencji KOR. W 1978 roku był współzałoożycielem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Redagował wówczas biuletyn WZZ „Robotnik Wybrzeża”, zajmował się również drukiem i kolportażem innych wydawnictw drugiego obiegu. Od 1978 roku do 1980 roku około dziesięciu razy był zatrzymywany przez funkcjonariuszy SB.
Po wybuchu strajku w sierpniu 1980 roku został członkiem prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Współtworzył NSZZ „Solidarność”, 17 września 1980 roku, w dniu powołania związku, został wybrany na stanowisko wiceprzewodniczącego związku jako jeden z dwóch zastępców Lecha Wałęsy. Brał udział w negocjacjach ze stroną rządową w sprawie trzech postulatów MKS tj. zniesienia cenzury, zalegalizowania niezależnych związków zawodowych oraz uwolnienia więźniów politycznych. Następnie pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego, Krajowej Komisji Porozumiewawczej i Komisji Krajowej. Po wprowadzeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 roku został aresztowany i internowany. Osadzono go w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. Stamtąd przeniesiono go do aresztu śledczego w Białołęce, a we wrześniu 1982 roku – po wizycie przedstawicieli Międzynarodowego Czerwonego Krzyża – do jednego z ośrodków dla internowanych. 22 grudnia 1982 roku ponownie go aresztowano i oskarżono o „próbę obalenia ustroju siłą”. Został zwolniony na mocy amnestii 22 lipca 1984 roku. 16 grudnia tego samego został ponownie aresztowany i skazany na karę 5 miesięcy aresztu. Był osadzony najpierw w Gdańsku, a później w Zabrzu. Zwolniono go 15 maja 1985 roku. W latach 1986 – 1989 należał do liderów Grupy Roboczej Komisji Krajowej „Solidarności”, która sprzeciwiała się rozmowom z władzami PRL prowadzonymi pod przewodnictwem Lecha Wałęsy. Nie brał udziału w tworzeniu Komitetu Obywatelskiego ani w obradach Okrągłego Stołu. Był jednym z głównych oponentów Lecha Wałęsy, którego uznał za zdrajcę „ideałów sierpniowych” i agenta SB. Podjął działalność w organizacji „Solidarność ‘80”. Kawaler Orderu Orła Białego.