Urodził się 7 września 1956 roku w Krakowie.

Ksiądz katolicki obrządków ormiańskiego i łacińskiego. W okresie PRL był działaczem opozycji antykomunistycznej oraz kapelanem podziemnej „Solidarności”. W 1975 roku Tadeusz Isakowicz-Zaleski wstąpił do seminarium duchownego, które ukończył po przymusowej dwuletniej przerwie na odbycie służby wojskowej. W 1983 r. przyjął święcenia kapłańskie. W czasie studiów związany z opozycją demokratyczną, m.in. Studenckim Komitetem Solidarności, a następnie z podziemną „Solidarnością” i „Solidarnością Walczącą”. Kolportował wśród duchownych pisma drugiego obiegu, współredagował „Krzyż Nowohucki” (jako Jacek Partyka). Działał w prowadzonym przez ks. Kazimierza Jancarza Duszpasterstwie Ludzi Pracy w Nowej Hucie–Mistrzejowicach. W 1985 roku został dwukrotnie pobity przez funkcjonariuszy SB. W 1988 roku posługiwał jako kapelan w strajku w Hucie im. Lenina. Angażował się też w działalność dobroczynną i pomoc niepełnosprawnym. W 1987 roku był współzałożycielem Fundacji im. Brata Alberta, zajmującej się osobami upośledzonymi umysłowo, prowadzącej schronisko w podkrakowskich Radwanowicach. W 2006 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2007 roku został laureatem Nagrody Rzecznika Praw Obywatelskich im. Pawła Włodkowica i nagrody „Niezależnej Gazety Polskiej” im. św. Grzegorza I Wielkiego za „szczególny wkład w obronę prawdy w życiu publicznym”.