Urodził się 2 sierpnia 1927 roku w Warszawie, a zmarł 22 października 2021 roku w Krakowie.

Ukończył studia etnograficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
W 1942 roku należał do Narodowej Organizacji Wojskowej, w której działał pod pseudonimem „Orcio”. Po scaleniu organizacji w 2 pp legionów Armii Krajowej przyjął pseudonim „Mamut”. Z chwilą rozwiązania AK, do maja 1946 roku, z ramienia Narodowego Związku Wojskowego szefował organizacji Młodzież Wielkiej Polski w Sandomierzu działając pod pseudonimami „Eders” i „001”. W czasie studiów był dwukrotnie aresztowany, miało to miejsce w 1947 i 1949 roku. W 1962 roku został aresztowany po raz trzeci i skazany na karę roku pozbawienia wolności pod zarzutem organizowania konspiracyjnych struktur w harcerstwie (4 i 14 & mkk). Od 1952 roku do 1987 roku był zatrudniony w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. W latach 1987 – 1992 pracował jako wykładowca na Uniwersytecie im. Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie oraz na Uniwersytecie Śląskim. Był również wykładowcą – wolontariuszem na nieuznawanym na Litwie Uniwersytecie Polskim w Wilnie. Od 1947 roku aż do śmierci był członkiem Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Był autorem szeregu prac z zakresu etnografii. Jako pierwszy Polak spotkał się z Dalaj Lamą. W lipcu 1980 roku zorganizował Komitet Porozumiewawczy Rad Zakładowych Muzeów Krakowskich, oddziałujący znacząco na muzea w Zakopanem, w Warszawie i Wrocławiu. Po powstaniu NSZZ „Solidarność”, Komitet Porozumiewawczy wszedł w skład związku „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, Janusz Maria Kamocki działał konspiracyjnie w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. W 1983 roku wspólnie z Józefem Tallatem zainicjował powstanie Ugrupowania Niepodległościowego „Zamek”. Z ramienia tej organizacji nawiązał i kontynuował kontakty z Rządem RP na uchodźstwie. Trwały one aż do roku 1990, do chwili kiedy prezydent Kaczorowski przekazał insygniów władzy II RP do Warszawy. Janusz Kamocki był ostatnim kurierem do Prezydenta Rzeczypospolitej na uchodźstwie. Współpracował, a następnie przynależał do Stronnictwa Wierności Rzeczpospolitej. Ściśle współpracował z krakowskim oddziałem „Solidarności Walczącej”, był członkiem Autonomicznego Wydziału Wschodniego SW oraz Porozumienia Prasowego „Solidarność Zwycięży”. Po 1989 roku został jednym z liderów Niepodległościowego Sojuszu Małopolskiego w Krakowie. W 1992 roku współzakładał i został pierwszym prezesem Społecznego Komitetu Pomocy Polakom w Kazachstanie i Azji Środkowej. Przez Rząd RP na Uchodźstwie uhonorowany Krzyżem Kampanii Wrześniowej, Krzyżem AK, Złotym Krzyżem Zasługi. Odmówił przyjęcia od prezydenta Lecha Wałęsy Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski, jak i stopnia oficerskiego od prezydenta Kwaśniewskiego. W 2007 roku nominowany przez Prezydenta Kaczyńskiego na stopień porucznika. Posiada odznaczenia honorowe: Krzyż Więźnia Politycznego, Krzyż Walki o Niepodległość. W 2009 w Rzeszowie odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP nadanym przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, Krzyż Wolności i Solidarności, Medal 100.lecia Odzyskania Niepodległości, Krzyżem Orderu Krzyża Niepodległości, Medalem Pro Bono Poloniae.