Urodziła się 11 marca 1939 roku w Drui k. Brasławia (obecnie Białoruś)

W 1945 roku, wraz z rodziną została repatriowana z Wilna na Dolny Śląsk. W latach 1956 – 1961 była zatrudniona w zakładach Diora w Dzierżoniowie. W latach 1961 – 1965 pracowała w Przedsiębiorstwie Budownictwa Uprzemysłowionego we Wrocławiu. W latach 1965 –1968 we wrocławskiej Państwowej Fabryce Wagonów. Od 1968 roku była dekoratorką lalek we wrocławskiej Spółdzielni Plecionka.
We wrześniu 1980 roku wstąpiła do NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, zajęła się drukowaniem antyreżimowych ulotek i plakatów. Do 1989 roku brała udział w większości wrocławskich protestów ulicznych. W czerwcu 1982 roku zasiliła szeregi „Solidarności Walczącej”. Udostępniała mieszkanie dla potrzeb tzw. skrzynki kontaktowej i druku. Kolportowała materiały poligraficzne i wydawnictwa podziemne. 6 czerwca 1984 roku została zatrzymana, a w jej mieszkaniu przeprowadzono rewizję. Przebywała w Areszcie Śledczym WUSW i ZK we Wrocławiu. 24 lipca 1984 roku została zwolniona na mocy amnestii. Od sierpnia 1984 roku przeszła na rentę. 6 października 1984 roku, została zatrzymana i była przesłuchiwana. W okresie od 19 lutego do 31 sierpnia 1985 roku, uczestniczyła w rotacyjnym proteście głodowym w Krakowie-Bieżanowie, a następnie w 24-godzinnej głodówce w kościele św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu. Organiozwała pomoc dla osób represjonowanych. W 1989 roku przeszła na emeryturę. Mirosława Kondratowicz została odznaczona Krzyżem Solidarności Walczącej, Krzyżem Honorowym Osób Internetowych i Więźniów Politycznych, Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa, Krzyżem Semper Fidelis, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Za Zasługi dla Niepodległości. Mirosława Kondratowicz otrzymała także Medal „Niezłomni” oraz Medal 100-lecia Odzyskania Niepodległości.