Syn Antoniego i Cecylii z d. Smolira. Urodził się 15 grudnia 1941 roku w Piaskach, zm. 2 sierpnia 2014 roku w Rzeszowie.

W wieku pięciu lat przeżył tragedię rodzinną, kiedy to 8 września 1946 roku oddziały MO oraz funkcjonariusze Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przeprowadzili w Ignasinie obławę na oddział WiN dowodzony przez jego ojca, ppor. Antoniego Kopaczewskiego ps. ,,Lew’. W obławie tej wszyscy członkowie oddziału zostali zamordowani. W październiku 1964 roku, po przeprowadzce do Rzeszowa, Antoni Kopaczewski rozpoczął pracę w oddziale II PKS. W kwietniu 1965 roku został pracownikiem WSK w Rzeszowie na wydziale W-69 na stanowisku formierz-odlewnik. Przez wiele lat był brygadzistą wydziału, był autorem kilku projektów racjonalizatorskich. W sierpniu 1980 roku był członkiem Komitetu Strajkowego w WSK, a 12 września tego samego roku został przewodniczącym Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ ,,Solidarność’’ w Rzeszowie.
We wrześniu 1980 roku znalazł się wśród sygnatariuszy porozumienia zawartego pomiędzy Międzywydziałowym Komitetem Strajkowym a Dyrekcją WSK ,,PZL-Rzeszów’’ w sprawie postulatów o treści; ,,Utworzenie Nowych, Samorządnych, Niezależnych od Partii i Pracodawców Związków Zawodowych w WS K,,PZL-Rzeszów’’
29 grudnia 1980 roku nakłonił MKZ i inne komisje zakładowe do poparcia strajku w Ustrzykach Dolnych, a następnie 5 stycznia 1981 roku poparł strajk rolników w Domu Kolejarza (siedziba Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych). Antoni Kopaczewski był również jednym z sygnatariuszy, w imieniu KKP, porozumienia zawartego w Ustrzykach Dolnych 20 lutego 1981 roku.
W lipcu 1981 roku, podczas Walnego Zjazdu Delegatów Regionu Rzeszowskiego, został wybrany na przewodniczącego ZR MKR.
Podczas drugiej tury I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ ,,S’’ wszedł w skład Komisji Krajowej NSZZ ,,S”, a w kwietniu 1981 roku został przewodniczącym Krajowej Komisji Wyborczej.
13 grudnia 1981 roku, w chwili wprowadzenia stanu wojennego, wracający z Gdańska z posiedzenia KK NSZZ, ,S’’ Antoni Kopaczewski (a także A. Kuźniar i T. Kensy) zostali aresztowani i przewiezieni do Ośrodka Odosobnienia w Iławie. Po kilku dniach Antoni Kopaczewski został przewieziony do aresztu śledczego Komendy MO Miasta Stołecznego Warszawy, a następnie 22 grudnia 1981 roku do Ośrodka Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa. Ze względu na zły stan zdrowia w lutym 1982 roku został przyjęty na oddział chorób wewnętrznych Szpitala Aresztu Śledczego przy ul. Montelupich w Krakowie, skąd w marcu wrócił do więzienia w Załężu. W lipcu ponownie przebywał na leczeniu w Szpitalu Wojewódzkim w Rzeszowie. 21 lipca 1982 roku nie skorzystał z propozycji miesięcznego urlopu, oferowanego przez Komendanta Wojewódzkiego MO płka Józefa Kierata. 6 sierpnia tego samego roku uchylono decyzję o internowaniu. W czasie internowania dwukrotnie przeszedł atak serca, mimo tego jednak kontynuował działalność konspiracyjną. W latach 1982 – 1989 jawnie reprezentował regionalne władze ,,Solidarności’’ podczas manifestacji, mszy świętych za Ojczyznę i spotkań rocznicowych. W styczniu 1983 roku został współorganizatorem rzeszowskiego oddziału „Solidarności Walczącej”, szefem tego oddziału oraz przewodniczącym Rady Politycznej SW. Wspierał Ogólnopolski Komitet Oporu Rolników na terenie Podkarpacia. W latach 1983 – 1984 z Januszem Szkutnikiem konsultowali sytuację polityczną Polski z Wojciechem Ziembińskim i Andrzejem Czumą. W styczniu 1989 roku złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego zarządu regionu NSZZ ,,S’’. Był przeciwny porozumieniom Okrągłego Stołu i przyłączył się do nowych struktur NSZZ „Solidarność”. Popierał grupę roboczą KK NSZZ ,,S” na czele z Andrzejem Gwiazdą, domagającą się zwołania zjazdu demokratycznie wybranej Komisji Krajowej NSZZ „S”.
Od 1990 roku był przewodniczącym Partii Wolności założonej przez Kornela Morawieckiego. W 1991 roku kandydował do Sejmu z list partii Wolności. Od lat dziewięćdziesiątych, aż do śmierci, pełnił mandat radnego Miasta Rzeszowa. Antoni Kopaczewski został odznaczony w 1990 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2001 roku Złotym Krzyżem Zasługi, w 2006 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2010 roku Krzyżem Solidarności Walczącej, a także Krzyżem Semper Fidelis,
Odznaką Honorową ,,Za zasługi dla województwa rzeszowskiego, Medalem Wielkim Uniwersytetu Rzeszowskiego, Odznaką Honorową ,,Za zasługi dla województwa Podkarpackiego” oraz Krzyżem Wolności i Solidarności.