Urodziła się 21 lipca 1940 roku w Poznaniu.

W 1969 roku ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Gdańskim, a w 1976 roku studia podyplomowe z zakresu bibliotekoznawstwa i informacji naukowa na tej samej uczelni. W latach 1969 – 1982 pełniła funkcję kierownika Działu Gromadzenia i Opracowania Zbiorów w Bibliotece Głównej Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni, od 1976 roku Ewa Kubasiewicz była również kustoszem dyplomowanym tamże. Taterniczka. W 1980 roku współpracowała z WZZ Wybrzeża. W sierpniu 1980 roku uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. We wrześniu 1980 roku wstąpiła do NSZZ „Solidarność”, była również inicjatorką i współzałożycielką Tymczasowego Komitetu Założycielskiego oraz wiceprzewodniczącą KZ w WSM, odpowiedzialną za prasę i wydawnictwa. W lipcu 1981 roku była delegatem na I WZD Regionu Gdańskiego, członkinią ZR, związaną z opozycyjną wobec Lecha Wałęsy, grupą skupioną wokół Andrzeja Gwiazdy. 29 listopada 1981 roku w proteście przeciw metodom kierowania Związkiem przez Lecha Wałęsę odeszła z ZR. Po wprowadzeniu stanu wojennego, w dniach 14 – 16 grudnia 1981 roku, brała udział w strajku w WSM. Następnie w ukryciu, razem z Jerzym Kowalczykiem, sporządziła ulotkę nawołującą społeczeństwo do oporu wobec stanu wojennego i wspólnie z Jerzym Kowalczykiem podpisała ją imieniem i nazwiskiem. 20 grudnia 1981 roku została aresztowana. 3 lutego 1982 roku została skazana (w procesie z synem Markiem Czachorem, a także z Cezarym Godziukiem, Krzysztofem Jankowskim, J. Kowalczykiem, Wiesławą Kwiatkowską, Sławomirem Sadowskim, Jarosławem Skowronkiem i Władysławem Trzcińskim) wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni na 10 lat więzienia i 5 lat pozbawienia praw publicznych. Był to najwyższy wyrok w kraju, jaki w stanie wojennym zapadł wobec opozycjonisty. Ewa Kubasiewicz została osadzona w ZK w Gdańsku, a następnie została przeniesiona do Bydgoszczy-Fordonu i Grudziądza. W kwietniu 1982 roku została ogłoszona przez Amnesty International więźniem miesiąca. Ewa Kubasiewicz napisała w tym czasie list otwarty z więzienia zatytułowany „Do moich przyjaciół”, w którym apelowała, by nikt nie prosił przewodniczącego Rady Państwa o łaskę dla niej, bo jej nie przyjmie. 25 kwietnia 1983 roku SN Izby Wojskowej zmniejszył wyrok wobec Ewy Kubasiewicz do 3 lat pozbawienia wolności. 6 maja 1983 roku została zwolniona na przerwę w odbywaniu kary ze względu na stan zdrowia. 28 lipca tego samego roku, została objeta amnestią. W 1983 roku wstąpiła do „Solidarności Walczącej”. W 1984 roku zainicjowała i współorganiozwała – razem z Zofią Kwiatkowską i Andrzejem Kołodziejem – Oddział Trójmiasto SW. Weszła w skład Komitetu Wykonawczego tej organizacji. Redagowała pierwszy numer czasopisma „Solidarność Walcząca” Oddział Trójmiasto. W 1984 roku, na zaproszenie Amnesty International wyjechała na 4 miesiące do Francji. W latach 1986 – 1988 była zatrudniona w Bibliotece Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. Od 31 stycznia 1988 roku przebywała na emigracji we Francji, będąc tam koordynatorem przedstawicielstw SW na Zachodzie. W czerwcu 1988 roku razem z Kornelem Morawieckim, wyjechała do Stanów Zjednaczonych w celu pozyskania pomocy na działalność SW. W latach 1988 – 1992 pracowała w Bibliotece Polskiej w Paryżu. Od 1992 roku była zatrudniona w Wydziale Spraw Międzynarodowych Rady Generalnej departamentu Cotes d’Armor w Bretanii. Współpracowniczka dwóch stowarzyszeń działających na rzecz polskich dzieci: Lumière des Enfants oraz Les Enfants de la Baltique. Ewa Kubasiewicz – Houée w 2007 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2016 roku Krzyżem Wolności i Solidarności.
Od 7 grudnia 1984 roku do 4 lipca 1989 roku była rozpracowywana przez Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku m.in. w ramach SOR o kryptonimie „Gniazdo”.