Urodził się 27 września 1925 roku w Jaśle, zm. 29 września 2017 we Wrocławiu.

Lebenbaum Józef, ur. 1 1 stycznia 1942 roku złożył przysięgę przed swoim ojcem kpt./mjr Adamem Lazarowiczem, pseudonim „Klamra”, „Grot”, komendantem Obwodu ZWZ/AK Dębica. Przyjął wówczas pseudonim „Bratek”. Od jesieni 1942 roku uczęszczał na kurs podchorążych. Po jego ukończeniu, w maju 1943 roku, awansował do stopnia kaprala podchorążego. W marcu 1943 roku został dowódcą plutonu w miejscowości Gumniska-Braciejowa, którym również dowodził w czasie walk w akcji „Burza”. Pluton ten, zwany od jego pseudonimu, plutonem „Bratka”, do czasu „Burzy” liczył 115 żołnierzy. W okresie konspiracji zadaniem plutonu była ochrona Komendy Obwodu i magazynów broni zrzutowej. Po koncentracji oddziałów do akcji „Burza” pluton został przeorganizowany, częściowo zdemobilizowany, następnie brał udział w ciężkich walkach w okrążeniu na pierwszej linii frontu niemiecko-sowieckiego. 20 marca 1945 roku Zbigniew Lazarowicz został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dnia 11 listopada 1944 roku. Po wkroczeniu Armii Czerwonej ukrywał się wraz z całą rodziną. Był poszukiwany, przede wszystkim ze względu na ojca Adama Lazarowicza, który w stopniu majora dowodził w czasie „Burzy” 5 psk AK w Obwodzie Dębickim, a następnie był komendantem Okręgu DSZ Rzeszów, później prezesem Okręgu dolnośląskiego WiN, prezesem Obszaru Zachodniego WiN i wiceprezesem IV Zarządu Głównego WiN. W tym czasie Zbigniew Lazarowicz używał nazwisk Wolański i Kowalski. W DSZ i WiN działał u boku ojca, wykonując na jego polecenie różne czynności konspiracyjne, zależnie od potrzeb i terenu działania. W Rzeszowie zajmował się kolportażem, wywiadem, ubezpieczeniem itp. Na Dolnym Śląsku pełnił funkcję łącznika pomiędzy prezesem Obszaru Zachodniego WiN a prezesem Okręgu mjr. Ludwikiem Marszałkiem i szefem organizacyjnym Obszaru Bronisławem Pietruchą. Działalność organizacyjną zakończył w grudniu 1947 roku, po aresztowaniu ojca. Od 1948 roku do przejścia na emeryturę w grudniu 1981 roku, pracował w budownictwie we Wrocławiu. W stanie wojennym działał w podziemnych strukturach „Solidarności” i „Solidarności Walczącej”, w wyniku czego w 1982 roku został internowany w Nysie. W 2000 roku został awansowany został do stopnia kapitana, a w 2005 roku do stopnia majora. W 2001 roku otrzymał Patent Weterana Walk o Wolność Ojczyzny. W trakcie niemieckiej okupacji otrzymał Krzyż Walecznych, czterokrotnie Medal Wojska, Krzyż Partyzancki. Decyzją Prezydenta RP nr 620/2012 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.