Urodził się 25 października 1934 roku w Ostrołęce.

W 1964 roku ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1973 roku zdał egzaminy na Wydziale Historyczno-Filozoficznym i uzyskał tytuł doktora nauk prawnych. W latach 1945 – 1949 oraz 1956 – 1963 należał do ZHP. W latach 1949 – 1952 był organizatorem i członkiem konspiracyjnego Związku Skautów Polski Walczącej w Pasłęku i Morągu. 16 października 1952 roku został aresztowany. 20 lipca 1953 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Olsztynie skazał go na karę 12 lat pozbawienia wolności. Antoni Lenkiewicz został osadzony w Areszcie Śledczym w Pasłęku, następnie w ZK w Olsztynie, ZK w Barczewie i Iławie, obozie pracy w Rudzie Śląskiej (praca w kopalni), w ZK w Sosnowcu-Radosze, Rawiczu i Jaworznie. Karę złagodzono mu do 6 lat pozbawienia wolności. Wyszedł na wolność 5 maja 1956 roku na mocy amnestii. Od stycznia 1959 roku do maja 1961 roku był prezesem Studencko-Harcerskiej Spółdzielni Pracy EWEKS we Wrocławiu, którą współzakładał. 4 maja 1961 roku został ponownie aresztowany, a następnie 21 października 1961 roku skazany przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu na karę 2,5 roku pozbawienia wolności. Sprawa dotyczyła likwidacji ww. spółdzielni, gdyż obawiano się, że może być bazą dla działalności opozycyjnej. Antoni Lenkiewicz został osadzony w ZK we Wrocławiu, następnie w Wołowie, a później został przeniesiony do Ośrodka Pracy Więźniów w Jaroszowie. W czerwcu 1963 roku zwolniono go warunkowo. W latach 1963 – 1968 pracował jako referent ds. organizacyjno-prawnych we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Transportu Budownictwa Nr 2. 1 listopada 1968 roku został zwolniony dyscyplinarnie za odmowę napisania listu do żołnierzy polskich biorących udział w interwencji w Czechosłowacji. Od listopada 1968 był zatrudniony jako kierownik pracowni badawczej Wojewódzkiej Spółdzielni Pracy Przeładunek we Wrocławiu. W latach 1969 – 1972 pełnił funkcję kierownika we wrocławskim Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Rud Metali Nieżelaznych. W latach 1972 – 1980 kierował działem organizacji pracy w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Oczyszczania Miast w Łodzi. W latach 1977 – 1980 kolportował niezależne pisma, w tym m.in. „Biuletyn Informacyjny” KOR/KSS KOR, „Bratniak” i „Biuletyn Dolnośląski”. W latach 1979 – 1980 współpracował z Klubem Samoobrony Społecznej we Wrocławiu. Od września 1979 roku do roku 1991 należał do KPN. W latach 1979 – 1990 współpracował z redakcją „Biuletynu Dolnośląskiego”. Od lutego do marca 1980, współorganizował we Wrocławiu bojkot wyborów do Sejmu PRL i rad narodowych. W dniach 26 – 31 sierpnia 1980 roku udzielał prawnego wsparcia MKS we Wrocławiu. We wrześniu 1980 roku wstąpił do NSZZ „Solidarność” i został kierownikiem zespołu doradców prawnych MKZ we Wrocławiu/ZR Dolny Śląsk. W dniach 21 – 27 października 1980 roku pełnił funkcję rzecznika protestujących w czasie głodówki kolejarzy w Lokomotywowni PKP Wrocław Główny. W latach 1980 – 1981 był wykładowcą Wszechnicy Związkowej „S” we Wrocławiu. W czerwcu 1981 roku został delegatem na I WZD Regionu Dolny Śląsk i członkiem ZR. Na przełomie września i października tego samego roku został delegatem na I KZD. 27 września 1981 roku wszedł do grupy sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. W listopadzie tego samego roku zaczął organizować KSN we Wrocławiu. W latach 1980 – 1981 współpracownik niezależnych pism, w tym m.in. „Solidarność Dolnośląska”, „Tygodnik Solidarność”, „Z Dnia na Dzień”. Od października do grudnia 1981 roku był też autorem i redaktorem pisma „Semafor”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 roku, został internowany. Był przetrzymywany w Ośrodkach Odosobnienia we Wrocławiu, Grodkowie, Strzelcach Opolskich, Nowym Łupkowie, Załężu k. Rzeszowa i Kielcach-Piaskach. 23 grudnia 1982 roku został zwolniony. Od grudnia 1982 roku do listopada 1985 roku był autorem (ps. Internowany 2) i redaktorem naczelnym podziemnego czasopisma „Wiadomości Bieżące”. Od grudnia 1982 do roku 1990 pozostawał bez stałego zatrudnienia. W latach 1983 – 1990 należał do struktur „Solidarności Walczącej”, był jej zaprzysiężonym członkiem. W latach 1983 – 1989 pełnił funkcję głównego animatora Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego przy Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu. W latach 1983 – 1989 wykładał w kościołach, DLP i KIK całej Polski. Od 30 października 1984 roku do roku 1985 należał do Komitetu Obrony Praw Człowieka we Wrocławiu. W 1985 roku zainicjował obchody 50. rocznicy śmierci Marszałka Józefa Piłsudskiego. 11 listopada 1985 roku został zatrzymany po wykładzie w kościele św. Karola Boromeusza we Wrocławiu, 14 listopada go aresztowano i osadzono w Areszcie Śledczym, a później w ZK we Wrocławiu. 11 sierpnia 1986 roku został zwolniony. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyki umorzył postępowanie wobec jego osoby. W latach 1986 – 1989 ponownie szefował i pisał do „Wiadomości Bieżących”. W grudniu 1986 został członkiem-założycielem Komisji Interwencji i Praworządności „S”. Od marca 1987 do roku 1988 pełnił funkcję rzecznika KIiP „S” Dolny Śląsk. W latach osiemdziesiątych odbudowywał dolnośląską strukturę KPN. W latach 1987 – 1990 był redaktorem podziemnego pisma „Konfederacja Dolnośląska”. W wyborach 4 czerwca 1989 roku kandydował do Sejmu z listy KPN. Antoni Lenkiewicz jest autorem kilkuset artykułów i kilkunastu książek. W 1985 roku został laureatem nagrody Polcul Foundation. W 2006 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Od 15 maja 1958 roku do 29 czerwca 1969 roku był rozpracowywany przez Wydz. III KW MO we Wrocławiu w ramach SAS/SOS/SOO o kryptonimie „Drużyna”. Od 10 grudnia 1971 roku do 31 marca 1978 roku w ramach KE o kryptonimie „Lipa”. Od 15 września 1980 roku do 31 lipca 1984 roku przez Wydz. III-A/III/V KW MO/WUSW w ramach SOR o kryptonimie „Doradca”. Od 11 października 1984 roku do 27 grudnia 1989 roku przez Wydz. III DUSW we Wrocławiu-Krzyki/Inspektorat II WUSW we Wrocławiu w ramach KE/SOR o kryptonimie „Cichy”.