Urodził się 27 września 1940 roku w Wilnie.

Rzeźbiarz, twórca instalacji i happeningów, krytyk sztuki i animator ruchu artystycznego, dziennikarz, działacz społeczny i polityczny, nauczyciel akademicki. W latach 1958–1965 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, m.in. w pracowni rzeźby Xawerego Dunikowskiego. W 1965 roku uzyskał dyplom na Wydziale Ceramiki w Pracowni Ceramicznej Rzeźby Architektonicznej docenta Apolinarego Czepelewskiego. Ma tytuł artysty plastyka magistra sztuki. Współpracował przy zakładaniu przez Jerzego Ludwińskiego w 1972 roku Ośrodka Dokumentacji Sztuki – Centrum Badań Artystycznych we Wrocławiu.
W latach 1978 – 1981 oraz 1989 – 1994 prowadził Galerię „X” Związku Polskich Artystów Plastyków we Wrocławiu. Od 1980 roku działał w Prezydium Zarządu Głównego ZPAP jako skarbnik i rzecznik prasowy. W sierpniu 1980 roku był redaktorem projektu uchwały ZPAP popierającej wydarzenia na Wybrzeżu, przyjętej przez ZG ZPAP 28 – 29 sierpnia 1980 roku i przedstawionej delegacji partyjno-rządowej przed podpisaniem Porozumień w Gdańsku. Od września tego roku działał w „Solidarności”. W latach 1980 – 1992, reprezentant ZPAP w Komitecie Porozumiewawczym Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych. W latach 1980 – 1981 był członkiem Komisji ds. Cenzury, która przygotowała społeczny projekt Ustawy o kontroli publikacji i widowisk z 31 lipca 1981 roku. Był członkiem sześcioosobowego zespołu ds. negocjacji kształtu ustawy z rządem („Solidarność” i Stowarzyszenia Twórcze i Naukowe). W grudniu 1981 roku współorganizował i uczestniczył w obradach IV Kongresu Kultury Polskiej. Po wprowadzeniu stanu wojennego został współpracownikiem Regionalnego Komitetu Strajkowego NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk, łącznikiem pomiędzy RKS-em a Tymczasową Komisją Koordynacyjną NSZZ „Solidarność” i grupą doradców oraz pomiędzy członkami tajnych struktur „Solidarności” we Wrocławiu a wysłannikami z Warszawy. Był inwigilowany, rewidowany i podsłuchiwany w mieszkaniu, pracowni oraz lokalu Galerii „X”. 9 listopada 1982 roku został zatrzymany, a 11 listopada internowany i osadzony w ośrodku odosobnienia w Strzelinie. Zwolniono go 3 grudnia tego samego roku. Po wyjściu na wolność kontynuował działalność podziemną. 23 lutego 1983 roku został ponownie zatrzymany i aresztowany, a 25 lutego, jako podejrzany o zdradę tajemnicy państwowej. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieście uchylił areszt 28 lipca 1983 roku ze względu na stan zdrowia. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia 11 lutego 1984 roku Zbigniew Makarewicz został skazany na karę jednego roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata i karę grzywny. W wyniku odwołania, 25 lipca 1984 roku, Sąd Wojewódzki we Wrocławiu umorzył śledztwo na podstawie ustawy o amnestii. Od 1983 roku do 1990 roku artysta nie miał stałego zatrudnienia. W tym czasie działał w podziemnych strukturach „Solidarności” oraz Solidarności Walczącej. W 1984 roku przeszedł na rentę inwalidzką z powodu utraty zdrowia w wyniku wypadku podczas szkolenia oficerów rezerwy w 1979 roku.