Urodził się 3 maja 1941 roku w Warszawie, zm. 30 września 2019 roku w Warszawie

Fizyk, naukowiec, nauczyciel akademicki. Założyciel i lider „Solidarności Walczącej”. Senator RP. W 1963 roku ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1967 roku uzyskał stopień doktora. W 1963 roku został pracownikiem naukowym Instytutu Fizyki, a następnie Instytutu Matematyki Politechniki Wrocławskiej. W marcu 1968 roku brał udział w strajkach studenckich na Politechnice Wrocławskiej. Następnie wraz z Jerzym Petryniakiem, Zdzisławem Ojrzyńskim, Piotrem Plenkiewiczem, Ryszardem Trąbskim został wydawcą i kolporterem ulotek wzywających do obrony represjonowanych studentów. Od sierpnia 1968 roku drukował ulotki i plakaty, uczestniczył w akcji plakatowej wymierzonej przeciw interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Wkrótce potem następnie brał udział akcji rozwieszania klepsydr upamiętniających śmierć Jana Palacha oraz malowania antyreżimowych napisów na murach. Był drukarzem i kolporterem ulotek potępiających pacyfikację protestów na Wybrzeżu w 1970 roku. W latach 1979 – 1980 współpracował z Klubem Samoobrony Społecznej we Wrocławiu. Od jesieni 1979 roku współorganizował druk i kolportaż niezależnego miesięcznika „Biuletyn Dolnośląski”, a następnie został jego redaktorem naczelnym. W styczniu 1980 roku napisał – i wspólnie z redakcją „BD” – rozpowszechnił oświadczenie potępiające inwazję Związku Sowieckiego na Afganistan. W czerwcu 1979 roku wraz z Jerzym Petryniakiem, Zbigniewem Oziewiczem, Januszem Gorylem, Zbigniewem Duszakiem, Włodzimierzem Winciorkiem i Garetem Sobczykiem witał Jana Pawła II w Warszawie, Częstochowie i Krakowie biało-czerwonym transparentem z napisem: „Wiara Niepodległość”. W Warszawie na Placu Zwycięstwa był to jedyny transparent o treści niepodległościowej. W sierpniu 1980 roku z zespołem „BD” wspomagał strajki solidarnościowe z robotnikami Wybrzeża. Od września 1980 roku współorganizował „Solidarność” na Dolnym Śląsku. Należał do NSZZ „Solidarność” na Politechnice Wrocławskiej. W czerwcu 1981 roku został delegatem na I WZD Regionu Dolny Śląsk oraz delegatem na I KZD, Był jednym z inspiratorów „Posłania do narodów Europy Wschodniej” i współredaktorem gazety plakatowej „Nasze Słowo”. Przygotował i drukował odezwy NTS w języku rosyjskim do żołnierzy sowieckich stacjonujących w Polsce. 14 września 1981 roku został zatrzymany na 48 godzin pod zarzutem podważania sojuszu z ZSRR. Zwolniono go po poręczeniu przez rektora Politechniki Wrocławskiej i pod groźbą strajku powszechnego w Regionie Dolnośląskim sformułowaną przez „Solidarność”. W październiku i listopadzie 1981 roku w ww. sprawie odbyło się kilka rozpraw przed Sądem Rejonowym we Wrocławiu. Po wprowadzeniu stanu wojennego, w nocy 13 grudnia 1981 roku Kornel Morawieccki uniknął zatrzymania. Wieczorem 12 grudnia, przewoził sprzęt poligraficzny i wydrukowany tego samego dnia nakład kolejnego numeru „BD” do kolportażu. Był upoważniony przez Władysława Frasyniuka do wydawania i podpisywania oświadczeń jego nazwiskiem. Organizował podziemną strukturę drukarską i kolportażową RKS „S”, był redaktorem podziemnego pisma „Z Dnia na Dzień”, którego pierwszy numer został wydrukowany w nocy z 13 na 14 grudnia 1981 roku i kolportowany rano we wrocławskich fabrykach. Od 13 grudnia 1981 roku pozostawał w ukryciu, był poszukiwany listem gończym. Od maja 1982 roku Kornel Morawiecki należał do RKS. Następnie, w związku z różnicą zdań z Władysławem Frasyniukiem w kwestii metod działania, zrezygnował z członkostwa w RKS. W czerwcu 1982 roku został współzałożycielem „Solidarności Walczącej”. Do 1990 roku był jej przewodniczącym. Redagował podziemne pismo „Solidarność Walcząca”. 9 listopada 1987 roku został aresztowany i przewieziony do Warszawy. Był przetrzymywany w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. 30 kwietnia 1988 roku, został podstępem zmuszony do opuszczenia kraju. Wrócił do Polski po 3 dniach, po czym natychmiast został deportowany z lotniska w Warszawie do Wiednia bez prawa powrotu. Kornel Morawiecki był emisariuszem spraw polskich na spotkaniach w Anglii, USA i Kanadzie. Na wieść o strajkach powrócił nielegalnie do kraju w końcu sierpnia 1988 roku i stanął na czele „Solidarności Walczącej”. Był przeciwnikiem idei i porozumień Okrągłego Stołu w 1989 roku. W czerwcu 1990 roku ujawnił się na zjeździe założycielskim Partii Wolności. W latach 1993 – 2009 pracował na Politechnice Wrocławskiej. Od 2008 przewodniczył Stowarzyszeniu Solidarność Walcząca. W 2011 stworzył dwutygodnik „Gazeta Obywatelska”, którego redakcją kierował aż do swojej śmierci. W 2015 został posłem na Sejm RP jako marszałek senior otwierał jego VIII kadencję. W 1988 roku, w Londynie, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2019 roku otrzymał Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi, Krzyż Wolności i Solidarności oraz Order Orła Białego. W latach 1979 – 1990 był rozpracowywany przez Wydz. III/III-1/Inspektorat 2 KW MO/WUSW we Wrocławiu w ramach SOR o kryptonimach „Harcerz”/”Tarantula”/”Ośmiornica”.