Urodził się 29 sierpnia 1943 roku w Wilnie.

W 1976 roku ukończył studia na Wydziale Elektroniki na Politechnice Gdańskiej, w 2005 roku, na tej samej uczelnie uzyskał stopień doktora. W latach 1967 – 1968 pracował jako asystent w Instytucie Elektroniki PG. W latach 1968 – 1972 odbył studia doktoranckie w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1972 – 1980 asystent tamże. W latach 1980 – 1985 był zatrudniony w Oddziale PAN we Wrocławiu jako sekretarz Sekcji Terminologii Nauk Ścisłych przy Prezydium PAN. W 1985 roku pracował na stanowisku inżyniera w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych we Wrocławiu. Od końca 1985 roku był pracownikiem naukowo-technicznym w Oddziale Wrocławskim Instytutu Łączności. W marcu 1968 roku wziął udział w strajku okupacyjnym na Uniwersytecie Wrocławskim. W marcu 1969 roku uczestniczył w akcji ulotkowej Kornela Morawieckiego, w której żądano przywrócenia na studia relegowanych za udział w marcowym strajku studentów. We wrześniu 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”. W 1981 roku zainicjował i był współorganizatorem ogólnopolskiej akcji plakatowej KK „Zejdziemy z murów i chodników, gdy wejdziemy do TVP”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, od 13 grudnia 1981 roku, ukrywał Jana Winnika, z-cę przewodniczącego ZR „S” Dolny Śląsk. Od 13 grudnia 1981 roku do 1985 roku należał do TKZ „S” przy Oddziale PAN we Wrocławiu. Od 13 grudnia 1981 roku do 1989 roku, współpracował z RKS. Od czerwca 1982 roku do roku 1989 należał do „Solidarności Walczącej”. Był drukarzem, kolporterem, autorem w takich podziemnych czasopismach jak m.in. „Solidarność Walcząca”, „Z Dnia na Dzień”, „Nowa Kultura” oraz tekstów ulotek. W sytuacjach awaryjnych pełnił funkcję łącznika drukarzy. 3 listopada 1982 roku został zatrzymany z nakazem internowania w Ośrodku Odosobnienia w Nysie i poddany rewizji. W wyniku znalezienia ulotek, 4 listopada został aresztowany. Był przetrzymywany w Areszcie Śledczym KW MO we Wrocławiu. 14 grudnia 1982 roku z braku dowodów został uniewinniony przez Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. 16 lutego 1983 roku na wniosek prokuratury, w wyniku rewizji w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego, sprawę przekazano do ponownego rozpatrzenia w I instancji. 28 marca 1983 roku Marian Oziewicz został ponownie uniewinniony przez Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Kilkakrotnie był zatrzymywany, wielokrotnie rewidowany. Po rewizji 30 kwietnia 1983 roku został aresztowany. Był przetrzymywany w Areszcie Śledczym WUSW we Wrocławiu. 28 lipca 1984 roku zwolniono go na mocy amnestii. 1 lipca 1985 roku Marian Oziewicz został zwolniony z pracy za udział w strajku. W latach 1985 – 1989 wchodził w skład TKZ w OWIŁ. W 1989 roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Wyborczej Wrocław-Krzyki.