Urodził się 22 sierpnia 1941 roku w Wilnie, zm. 8 grudnia 2020 w Meksyku.

Fizyk, profesor, nauczyciel akademicki. W 1964 roku ukończył studia w zakresie fizyki matematycznej na Uniwersytecie w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg). W latach 1965 – 2003 był zatrudniony jako pracownik naukowy w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1967 – 1969 był stypendystą w Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej k. Moskwy. W 1970 roku uzyskał tytuł doktora. Do roku 1977 był stażystą naukowym, m.in. na uniwersytetach w ZSRR, Szwecji, Szwajcarii i Belgii. W 1985 roku uzyskał habilitację. W 1992 roku został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1977 roku zaangażował się w kolportaż wydawnictw niezależnych. W 1979 roku rozpoczął współpracę z redakcją niezależnego czasopisma „Biuletyn Dolnośląski”. We wrześniu 1980 roku wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Brał udział w akcjach ulotkowych. Na przełomie października i listopada 1981 roku był obserwatorem procesu Kornela Morawieckiego oskarżonego o podważanie sojuszu z ZSRR. Po wprowadzeniu stanu wojennego współorganizował podziemne struktury RKS Dolny Śląsk. Pełnił funkcję łącznika RKS ze Zbigniewem Bujakiem w Warszawie oraz zakładami pracy Dolnego Śląska. Od grudnia 1981 roku do lutego 1982 roku wraz z żoną, Krystyną Oziewicz, prowadził w mieszkaniu lokal kontaktowy, gromadził pieniądze na pomoc dla rodzin osób internowanych. Od 2 marca 1982 roku przebywał w ukryciu. Na przełomie maja i czerwca 1982 roku współzakładał struktury „Solidarności Walczącej”, został jej członkiem, wszedł w skład Rady Politycznej SW oraz redakcji pisma „Solidarność Walcząca”. 7 października 1982 roku został zatrzymany, internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Grodkowie. Zwolniono go 4 grudnia 1982 roku. Był współorganizatorem podziemnych struktur SW w wielu miastach Polski (Nowa Sól, Kraków, Katowice, Toruń, Chełm, Gdynia, Poznań, Lublin, Inowrocław), kolporterem wydawnictw podziemnych, autorem w „Biuletynie Dolnośląskim” i „Solidarności Walczącej”, uczestnikiem emisji audycji Radia SW. 29 lutego 1984 roku został zatrzymany, a 1 marca tego samego roku aresztowany pod zarzutem działalności w SW, kolportażu i organizowania Radia SW. 23 lipca 1984 roku Zbigniew Oziewicz został zwolniony na mocy amnestii. 28 lipca Sąd Rejonowy Wrocław-Krzyki umorzył postępowanie karne wobec niego. Po aresztowaniu – w listopadzie 1987 roku – Kornela Morawieckiego, został współautorem oświadczeń i komunikatów Rady Politycznej SW. Po 1989 roku pracował naukowo. Zbigniew Oziewicz w 1971 roku został laureatem Nagrody Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego za rozprawę doktorską. W latach 1978 – 1987 był wielokrotnie wyróżniany nagrodami naukowymi Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1992 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W roku 2007 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od 23 września 1982 roku był rozpracowywany przez Wydz. II/III-1/III/III-1/Inspektorat II KW MO/WUSW we Wrocławiu w ramach SOR o kryptonimach „Agora”/”Trampolina”. Do 25 października 1986 roku przez Wydz. II WUSW we Wrocławiu w ramach SOR o kryptonimie „Aston”.