<Urodził się 22 stycznia 1934 roku w Wilnie, zm. 8 października 1992 roku we Wrocławiu.

W 1979 roku ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1946 roku został repatriowany do Polski. W latach 1948 – 1956 należał do sekcji pływackich w klubach we Wrocławiu, Warszawie i Szczecinie. W 1952 roku uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach, został dwukrotnym rekordzistą świata w pływaniu na 100 m stylem klasycznym w roku 1953 i 1954. Był srebrnym medalistą Mistrzostw Europy w Turynie w 1954 roku. W 1958 roku został dożywotnio zdyskwalifikowany. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku pracował jako elektryk w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. Od 1968 roku był członkiem wrocławskiej sekcji pływackiej osób niepełnosprawnych (po wcześniejszej amputacji nogi). Od 2 maja 1980 roku do marca 1982 roku pracował jako specjalista ds. szkolenia osób niepełnosprawnych w Wojewódzkiej Federacji Sportu we Wrocławiu. We wrześniu 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Od października 1980 roku reprezentował WFS w MKZ we Wrocławiu. Od 25 listopada do 6 grudnia 1980 roku wchodził w skład Tymczasowej KKK Pracowników Kultury Fizycznej. W czerwcu 1981 roku był delegatem na I WZD Regionu Dolny Śląsk. Od lipca tego samego roku należał do Prezydium ZR (odpowiedzialny za Dział Warunków Pracy, Bytu i Ochrony Zdrowia). Organizował wykłady i spotkania z działaczami „Solidarności” i opozycji z całej Polski (m.in. Anną Walentynowicz, Sewerynem Jaworskim, Leszkiem Moczulskim). Po wprowadzeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 roku, wziął udział w strajku w Zajezdni Autobusowej nr VII MPK we Wrocławiu, następnie w siedzibie ZR, gdzie został zatrzymany i pobity przez ZOMO. 13 grudnia 1981 roku Marek Petrusewicz został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu. 22 grudnia tego samego roku został zwolniony. 11 marca 1982 roku zwolniono go z pracy. W latach 1982 – 1990 współpracował z „Solidarnością Walczącą”. Oddał mieszkanie przy ul. Szybowcowej do dyspozycji drukarzy z grupy Barbary Sarapuk. W mieszkaniu przy ul. Drukarskiej prowadził nasłuch SB oraz punkt kolportażowy. W latach osiemdziesiątych pisał do prasy podziemnej.