Urodziła się 6 listopada 1935 roku w Poznaniu.

W 1960 roku ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu. W 1971 roku uzyskał tytuł doktora. W latach 1966 – 1983 należał do Polskiego Towarzystwa Biochemicznego. W latach 1973 – 1983 był członkiem Polskiego Towarzystwa Immunochemicznego. 28 czerwca 1956 roku brał udział w wydarzeniach Poznańskiego Czerwca. W latach 1960 – 1962 odbywał staż w Szpitalu Powiatowym w Lubaniu Śląskim. W latach 1962 – 1968 pracował jako asystent w Zakładzie Chemii Fizjologicznej AM we Wrocławiu. W marcu 1968 roku był współorganizatorem strajku w Akademii Medyczej we Wrocławiu. W kwietniu i maju tego samego roku brał udział w akcji kolportażu ulotek z żądaniem uwolnienia aresztowanych studentów. W sierpniu uczestniczył w podobnej akcji, skierowanej przeciw interwencji Armii Sowieckiej i Wojska Polskiego w Czechosłowacji. W styczniu 1969 roku w związku ze samospaleniem Jana Palacha oraz w grudniu 1970 w związku z protestami robotników na Wybrzeżu, również uczestniczył w kolportażu ulotek. W latach 1968 – 1983 był doktorantem, a następnie adiunktem w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu. W latach 1973 – 1976 odbył studia w Department of Microbiology, College of Physicians and Surgeons Columbia University w Nowym Jorku (USA). W latach 1979 – 1980 kolportował niezależne czasopismo pt. „Biuletyn Dolnośląski”. W sierpniu 1980 roku współorganizował, w okolicach ul. Robotniczej we Wrocławiu, akcję rozrzucania ulotek nawołujących do strajku. We wrześniu 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, przewodniczył Komitetowi Założycielskiemu, od października 1980 roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego KZ. Po wprowadzeniu stanu wojennego, w dniach 13 – 15 grudnia 1981 roku, wspólnie z Andrzejem Mycem, współorganizował strajk w zakładzie. Od 15 grudnia 1981 roku do lutego 1982 roku pozostawał w ukryciu. 27 lutego 1982 roku został zatrzymany, pobity, a następnie oskarżony o czynną napaść na funkcjonariuszy MO. W związku ze stwierdzeniem poważnych urazów głowy został przeniesiony do Kliniki Neurochirurgii Szpitala Miejskiego we Wrocławiu, nie stanął przed sądem. W czasie pobytu w szpitalu tryb doraźny zmieniono na zwykły. Żona Bronisława Petryniak wniosła do prokuratury oskarżenie przeciw funkcjonariuszom. W przeddzień konfrontacji z uczestnikami zdarzenia KW MO we Wrocławiu wydała postanowienie o internowaniu Jerzego Petryniaka. 24 sierpnia 1982 roku został on zatrzymany, 25 sierpnia internowany i osadzony kolejno w Areszcie Śledczym we Wrocławiu, Ośrodku Odosobnienia w Grodkowie i ponownie w Areszcie Śledczym we Wrocławiu. 6 listopada 1982 roku został przewieziony do Szpitala Miejskiego we Wrocławiu, zaś 14 listopada został zwolniony z internowania. Nie wrócił do pracy ze względu na stan zdrowia. Od marca 1983 roku do roku 1990 był zaprzysiężonym członkiem „Solidarności Walczącej”. Od kwietnia 1983 roku przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych. W latach 1983 – 2003 pracował naukowo na University of Michigan Medical School w Ann Arbor. W latach 1983–1989 był organizatorem pomocy finansowej dla SW. 8 grudnia 1987 roku współorganizował demonstrację przed Białym Domem w Waszyngtonie (w czasie wizyty Michaiła Gorbaczowa) w sprawie uwolnienia Kornela Morawieckiego i innych więźniów politycznych w Polsce. Od 2011 roku Jerzy Petryniak jest członkiem Stowarzyszenia Solidarność Walcząca we Wrocławiu. W 2013 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.