Urodził się 30 sierpnia 1965 roku w Rawiczu.

W latach 1980 – 1983 uczeń szkoły przyzakładowej „Transbud”. W 1980 roku wstąpił do NSZZ „Solidarność” i wziął udział w strajkach jako członek straży strajkowej. W lipcu 1981 roku został pobity przez ZOMO i wyrzucony na bruk z samochodu milicyjnego. Uczestniczył w antyreżimowej demonstracji 31 sierpnia 1982 roku, a następnie w trzydniowych tzw. Wydarzeniach Lubińskich. W 1982 roku Janusz Pietruszka przyłączył się do struktur „Solidarności Walczącej”. W ramach działalności w tej organizacji zajmował się kolportażem ulotek, prasy podziemnej, poczty podziemnej, kalendarzy, znaczków poczt podziemnych. Brał udział w akcjach malowania antykomunistycznych haseł na murach, był także zaangażowany we wszystkie demonstracje organizowane przez „Solidarność” i SW aż do roku 1992. W 1983 roku został zatrzymany i pobity przez milicję i ZOMO za próbę pobicia I sekretarza PZPR. W październiku tego samego roku, jako jeden z nielicznych, odmówił przyjęcia komunistycznego dowodu osobistego. Został doprowadzony przez funkcjonariuszy milicji obywatelskiej do urzędu i zmuszony do odebrania dowodu, po czym został pobity i poturbowany przez milicję. Od 1984 roku do 1986 roku odbywał służbę wojskową. W 1985 roku, za próbę utworzenia Niezależnych Związków Zawodowych w wojsku, spotkały go rozmaite szykany i represje. W 2008 roku Janusz Pietruszka został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.