Urodził się 21 czerwca 1956 roku w Siemianowicach Śląskich, zmarł 27 sierpnia 2014 roku w Australii.

W lutym 1980 roku został członkiem KPN. Był współorganizatorem struktur KPN w Rybnickim Okręgu Węglowym. Od 29 sierpnia do 3 września 1980 roku brał udział w strajku w KWK ZMP w Żorach i członkiem straży strajkowej. We wrześniu 1980 roku wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Założycielskiego na Wydziale Ratownictwa i Wentylacji Górniczej, a następnie przewodniczył Komisji Oddziałowej. Po wprowadzeniu stanu wojennego, w dniach 13 – 15 grudnia 1981 roku, brał udział w strajku okupacyjnym w KWK ZMP w Żorach. Od 18 grudnia 1981 roku do czerwca 1982 roku był współzałożycielem, a następnie liderem grupy podziemnej Legion Polski. Pisał teksty, drukował i kolportował czasopismo Legionu pt. „Bagnet”. Rozprowadzał także ulotki. (W kolportażu uczestniczyły także jego żona Jadwiga i matka). 31 stycznia 1981 roku uczestniczył w próbie wysadzenia pomnika Armii Czerwonej w Żorach. 5 marca 1982 roku został zatrzymany na 48 godzin. 20 kwietnia 1982 roku został ponownie zatrzymany, 24 kwietnia internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu. Zwolniono go 28 czerwca 1982 roku. W październiku tego samego roku Brunon Ponikiewski został ponownie zatrzymany i ponownie internowany. Tym razem osadzono go w Ośrodku Odosobnienia w Katowicach. 10 listopada 1982 roku został aresztowany i oskarżony o założenie organizacji mającej na celu niszczenie obiektów za pomocą materiałów wybuchowych oraz druk i rozpowszechnianie publikacji zawierających fałszywe informacje. 11 maja 1983 roku Brunona Ponikiewskiego skazano w trybie doraźnym przez Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu na karę 3,5 roku pozbawienia wolności. Został osadzony w ZK w Strzelinie. Od 5 grudnia 1983 roku uczestniczył w głodówce (54 dni) o przyznanie statusu więźnia politycznego i poprawę warunków bytowych w więzieniu. Wyszedł na wolność latem 1985 roku. Został zwolniony z pracy i objęty stałym nadzorem (cotygodniowe wezwania do RUSW). Nakłaniano go do emigracji. Działalność podziemną kontynuował do 1989 roku. W 2009 roku Brunon Ponikiewski został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.