Urodził się 19 czerwca 1956 roku w Tarnobrzegu, zm. 28 lipca 2017 lipca w Tarnobrzegu.

Był założycielem ternobrzeskiego oddziału „Solidarności Walczącej”, który powstał formalnie w lutym 1988 roku. Andrzej Rozwód był pracownikiem Siarkopolu. W 1983 roku zaczął przywozić do Tarnobrzegu z Krakowa i z Nowej Huty pierwsze wydawnictwa podziemne sygnowane przez SW. W 1984 roku drukował ulotki sygnowane hasłem „Solidarność Walcząca”. W tym samym okresie wspólnie z Kazimierzem Zarychem uruchomili zagłuszarkę dzienników telewizyjnych, jak również, przy pomocy nadajnika skonstruowanego przez Zarycha, wchodzili na kanały telewizyjne z własnym programem na fonii. W latach 1983 – 1985 pozyskał do działalności konspiracyjnej kilkanaście osób, z których większość znalazła się później w pododdziale tarnobrzeskim SW. Byli to m. in. Wojciech Wiśnieski, Władysław Zieliński, Krzysztof Wianecki, którzy przeszli już więzienia komunistyczne na początku stanu wojennego. Andrzej Rozwód za swoją działalność konspiracyjną był wielokrotnie zatrzymywany i dwukrotnie pobity przez funkcjonariuszy ORMO. W lutym 1989 roku podczas obrad Okrągłego Stołu został dopuszczony po raz pierwszy do udziału w posiedzeniu Rady Politycznej SW oddziału Rzeszów z głosem doradczym. Wkrótce potem wszedł na stałe w skład ww. Rady Politycznej. W 1988 roku został także członkiem TKZ w Siarkopolu, a następnie delegatem na walny Zjazd Delegatów w 1989 roku. W 2009 roku Andrzej Rozwód został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2010 roku Krzyżem Solidarności Walczącej.