Urodził się 29 czerwca 1936 r. w Hnilczu na Kresach.

W 1960 roku ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogiczej w Opolu. W marcu 1968 roku, jako nauczyciel Technikum Elektroenergetycznego w Legnicy, brał udział wraz ze swoimi uczniami w ulicznych demonstracjach przeciwko cenzurze i zablokowaniu „Dziadów” Adama Mickiewicza. Był prześladowany przez SB, wzywany na rozmowy ostrzegawcze, przesłuchiwany, zmuszony został do opuszczenia szkoły i miasta. Przez 1,5 roku pracował w Klubie Seniora we Wrocławiu. W 1970 roku podjął się zajęć korektora, a potem redaktora w tygodniku „Wiadomości”. W 1981 roku założył w redakcji koło pracowniczej „Solidarności”. Został także współorganizatorem Związków Twórczych i Stowarzyszeń Naukowych we Wrocławiu i przewodniczącym klubu „Odrodzenie”. W stanie wojennym, kiedy represjonowano dziennikarzy działających na rzecz „Solidarności”, zwolniono go z przyczyn politycznych z pracy, a jego tygodnik zlikwidowano. Niemal po dwóch latach bezrobocia, został przyjęty do gazetki zakładowej w Zagłębiu Miedziowym, w Lubinie. Doradzał podziemnemu Niezależnemu Samorządnemu Związkowi Zawodowemu „Solidarność” Rolników Indywidualnych we Wrocławiu. Od 1982 roku, wraz z żoną Marią, działał w „Solidarności Walczącej”. W jego wrocławskim mieszkaniu został zainstalowany punkt kolportażowy prasy konspiracyjnej. Ukrywał się w nim Kornel Morawiecki, a także spotykali się działacze antykomunistycznego podziemia ze Wschodu. Stanisław Srokowski wraz z Kornelem Morawieckim założył jedno z pierwszych archiwów „Solidarności Walczącej” w swoim letniskowym domu w Potaszni, k. Milicza. Z tego miejsca kolportował konspiracyjną prasę po okolicznych miejscowościach. Stanisław Srokowski jest autorem wielu powieści i opowiadań o tematyce kresowej i tomików poetyckich. W oparciu o jego książki i doświadczenia życiowe Wojciech Smarzowski nakręcił film pt. „Wołyń”. W 2010 roku otrzymał Krzyż Solidarności Walczącej.