Stachniuk Marian

Zdjęcie

Urodził się 8 września 1955 w Krakowie

Inżynier Metalurg. Ukończył studia w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1980 roku zaangażował się w działalność opozycyjną. Był wydawcą, redaktorem i drukarzem. Współzakładał i szefował ugrupowaniu konspiracyjnemu pod nazwą Porozumienie Prasowe “Solidarność Zwycięży”. Była to kadrowa i wąska grupa kilkudziesięciu osób wydających i drukujących 13 tytułów pism podziemnych w 7 miastach Polski. PP ”SZ” było bazą poligraficzną (druk podstawowy, dodruk, druk w sytuacjach awaryjnych i doraźnych) dla 29 redakcji pism podziemia w różnych regionach Polski. Oprócz podziemnych gazet, PP ”SZ” drukowała książki, kalendarze, plakaty i ulotki. Marian Stachniuk koordynował pomoc dla osób poszukiwanych listami gończymi oraz dla ich rodzin. Nadrzędnym zadaniem PP ”SZ” było przede wszystkim wspieranie podziemnych struktur zdelegalizowanego NSZZ ”Solidarność” poprzez propagowanie idei niepodległościowych w myśl hasła “aby nie zatracać się w biernym oporze, lecz wspomagać go czynem”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 roku został zwolniony z pracy. Był twórcą i wydawcą biuletynu „Solidarność Zwycięży” wydawanego od maja 1982 roku do stycznia 1990 roku. Podjął ścisłą współpracę z podziemnymi strukturami zdelegalizowanego NSZZ „Solidarność” Regionu Małopolska: RKS oraz Tajną Komisją Robotniczą Hutników w Nowej Hucie. Ściśle współpracował również z Liberalno – Demokratyczną Partią „Niepodległość”, Ogólnopolskim Komitetem Oporu Rolników oraz z wrocławską „Solidarnością Walczącą”. W maju 1985 razem z Piotrem Hlebowiczem zostali zaprzysiężeni na członków „Solidarności Walczącej”, co doprowadziło do powstania krakowskiego oddziału „Solidarności Walczącej”. Marian Stachniuk został pierwszym liderem tej grupy. Funkcję tę pełnił do momentu aresztowania w lipcu 1986 za tzw. „Sprawę Terrorystów Krakowskich” (przygotowanie wyrzutni prochowych do wystrzelenia 1 maja 1986 na Rynku Głównym w Krakowie ulotek i gazów łzawiących). Został zwolniony z aresztu na podstawie amnestii jesienią 1987 roku. Po wyjściu z aresztu nie mógł znaleźć zatrudnienia, więc po pewnym czasie musiał podjąć pracę poza granicami Polski. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Solidarności Walczącej.