Urodził się 16 października 1942 w Krakowie

Adwokat, radca prawny, sędzia, dyplomata. W 1963 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1965 – 1972 był asesorem i sędzią Sądu Powiatowego w Katowicach. Od 1972 roku do roku 1979 wykonywał zawód radcy prawnego. W 1979 roku został adwokatem. W 1968 roku uczestniczył w manifestacjach studenckich w Katowicach, w trakcie których został pobity przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej. Oskarżono go o sprzeciw wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Został uniewinniony przez Sąd Najwyższy. W latach 1980 – 1981 był ekspertem prawnym i uczestnikiem negocjacji między protestującymi a przedstawicielami rządu w czasie strajków rolników w Ustrzykach Dolnych oraz strajku okupacyjnego członków nowosądeckiej i małopolskiej „S” w Nowym Sączu. Po ogłoszeniu stanu wojennego, został współpracownikiem Porozumienia Prasowego „Solidarność Zwycięży” i krakowskiego oddziału „Solidarności Walczącej”. Ukrywał działaczy podziemia (m.in. Jana Senia, Piotra Bielawskiego, Józefa Mroczka). Udostępniał miejsca na działalność redakcji, drukarń i lokali kontaktowych. Publikował na łamach drugoobiegowego czasopisma „Paragraf”. W latach 80. był doradcą podziemnych struktur NSZZ „Solidarność” oraz obrońcą jego działaczy (w grupie bronionych przez niego znaleźli się m.in. Bronisław Wielgosz, Zbigniew Bogacz, Jan Florczyk, Wiesław Pyzio, Daniel Podrzycki, Agata Michałek – Budzicz, Marian Stachniuk). W 1989 roku należał do Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. W 2015 roku Andrzej Tarnawski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.