Urodziła się 15 sierpnia 1929 roku w Siennem k. Równego (obecnie Ukraina), zm. 10 kwietnia 2010 roku k, Smoleńsku (Rosja).

Od 1966 roku była zatrudniona w Stoczni Gdańskiej, gdzie również działała na rzecz praw pracowniczych pełniąc funkcję przewodniczącej Ligi Kobiet. W grudniu 1970 roku uczestniczyła w demonstracji pod Komitetem Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i siedzibą Polskiego Radia w Gdańsku oraz w strajku w SG. W 1978 roku została członkiem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, a we wrześniu 1980 roku wstąpiła do NSZZ „Solidarność”. W latach 1978 – 1979 prowadziła działalność opozycyjną. Ze względu na działalność antykomunistyczną w ramach WZZ Wybrzeża, decyzją dyrekcji Stoczni Gdańskiej 7 sierpnia 1980 roku – na pięć miesięcy przed emeryturą – została zwolniona z pracy. Żądanie przywrócenia jej stało się pierwszym postulatem strajku sierpniowego 1980 roku, w którym brała udział od jego wybuchu w dniu 14 sierpnia, do zakończenia w dniu 31 sierpnia. 16 sierpnia 1980 roku została przywrócona do pracy. W tym samym dniu, po zakończeniu przez Lecha Wałęsę strajku, wspólnie z Aliną Pieńkowską zatrzymywała przy bramie nr 3 wychodzących ze stoczni robotników i wzywała do kontynuacji strajku. Była członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, sygnatariuszką Porozumień Sierpniowych, członkiem Prezydium Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w SG oraz Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego w Gdańsku. 3 kwietnia 1981 roku, w wyniku konfliktu z Lechem Wałęsą, decyzją Prezydium KZ SG, została odwołana z Prezydium MKZ Gdańsk. Gościła na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, który odbywał się w Gdańsku od 26 września do 7 października 1981 r. W październiku 1981 r. podczas spotkania z robotnikami w Radomiu dwóch funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa podjęła próbę jej otrucia za pomocą leku Furosemidum. Po wprowadzeniu stanu wojennego, od 14 do 16 grudnia 1981 roku, współorganizowała strajk w SG. Po pacyfikacji stoczni została zatrzymana. 18 grudnia 1981 roku została internowana i osadzona w Ośrodku Odosobnienia w Bydgoszczy-Fordonie, a następnie w Gołdapi. Zwolniono ją w lipcu 1982 roku. Miesiąc później została aresztowana pod zarzutem zorganizowania strajku w SG po wprowadzeniu stanu wojennego i osadzona kolejno w Areszcie Śledczym w Gdańsku, w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów i Zakładzie Karnym w Grudziądzu. 30 marca 1983 roku Annę Walentynowicz skazano wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata. W tym czasie została także zwolniona z pracy. 16 grudnia 1983 roku ponownie aresztowana za próbę wmurowania (z Kazimierzem Świtoniem i Ewą Tomaszewską) tablicy upamiętniającej ofiary pacyfikacji Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” i osadzona w Zakładzie Karnym w Lublińcu, skąd została zwolniona w kwietniu 1984 roku ze względu na zły stan zdrowia. W trakcie prowadzonej działalności udostępniała swoje mieszkanie na tzw. punkt kontaktowy, redagowała niezależne pismo „Robotnik Wybrzeża”, była kolporterką, współorganizatorką obchodów rocznic Grudnia ’70. W latach 1989 – 1997, współpracowała z pismem SW – „Poza układem”. Była wielokrotnie zatrzymywana na 48 godzin i poddawana rewizjom. W 2018 roku na podstawie postanowienia Prezydenta RP – nr 67/2018 – nadano jej pośmiertnie Krzyż Wolności i Solidarności.