Urodził się 11 lipca 1959 roku w Zbydniowie.

Działacz podziemia antykomunistycznego ostatniej dekady PRL-u, wydawca niezależnych publikacji, twórca tarnobrzeskiej opozycyjnej rozgłośni radiowej, były więzień polityczny, członek „Solidarności Walczącej”. Ukończył studia wyższe w zakresie ekonomii menadżerskiej. Na przełomie 1979 i 1980 roku nawiązał kontakt z jawnym przedstawicielem krakowskiego KPN Stanisławem Palczewskim. W roku 1981 został członkiem Krajowego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania, a następnie założył jego tarnobrzeską i regionalną strukturę zostając ich liderem. Jesienią 1981 roku w tarnobrzeskim „Siarkopolu”, gdzie zatrudniony był jako radioelektronik tamtejszego radiowęzła. Prowadził radiowe studio strajkowe, informując pracowników „Siarkopolu” o przebiegu negocjacji między komitetem solidarnościowym a komisją rządową. W tym samym roku, wbrew woli dyrekcji kombinatu, retransmitował przez zakładowe radio audycje Radia Wolna Europa. 13 grudnia 1981 roku, na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce, razem ze Stanisławem Zipserem sformułował i opublikował odezwę informującą mieszkańców Tarnobrzega o masowych aresztowaniach działaczy „Solidarności” i wzywał do oporu wobec komunistycznych władz. Odezwa ta przeszła do historii jako jeden z pierwszych oficjalnych protestów przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego. Według niektórych źródeł uznawana jest za pierwszy w Polsce, według innych za drugi. 14 grudnia 1981 roku za swój czyn został zatrzymany. 15 grudnia przewieziono go do Prokuratury Wojskowej w Rzeszowie, gdzie wydano wobec niego nakaz tymczasowego aresztowania i przewieziono do więzienia w Załężu. 16 grudnia 1981 roku przeszedł przez tzw. „ścieżkę zdrowia”, a zaraz po niej został dodatkowo brutalnie pobity. 5 stycznia 1982 roku Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Rzeszowie w postępowaniu doraźnym, na podstawie przepisów dekretu o stanie wojennym, skazał Krzysztofa Wianeckiego na karę 3 lat pozbawienia wolności i na 2 lata pozbawił go praw publicznych. 12 lutego 1982 roku został przewieziony do ZK w Hrubieszowie. Był to pierwszy transport więźniów politycznych do tego więzienia. W więzieniu współorganizował głodówki i akcje protestacyjne biorąc w nich czynny udział. Wyszedł na wolność w maju 1983 roku na mocy postanowienia Rady Państwa o warunkowym zawieszeniu odbycia reszty kary na okres 3 lat.
Po wyjściu na wolność był nadal represjonowany, nie mógł znaleźć zatrudnienia, w jego domu przeprowadzane były rewizje. W końcu otrzymał pracę w trudnych warunkach, poniżej swoich kwalifikacji i za najniższe wynagrodzenie. Wkrótce wrócił również do działalności podziemnej. W 1987 roku wstąpił w szeregi „Solidarności Walczącej” i stanął na czele jej tarnobrzeskiej struktury. Był współwydawcą lokalnego podziemnego pisma „Solidarność Walcząca”, a następnie wydawcą podziemnych tytułów „Zapora” i „Leliwa” i autorem. Publikował też bezdebitowe książki, zajmował się kolportażem opozycyjnych publikacji. Uruchomił nadajnik przekazany z Wrocławia i emitował audycje Radia Solidarność Walcząca.
Po upadku rządów komunistycznych z ramienia Partii Wolności kandydował na posła RP. W latach 90 był księgarzem, prowadził działalność gospodarczą, pracował jako doradca zawodowy. W 2008 roku tłumaczył depesze z terenu działań wojennych w Gruzji. W roku 2014 roku jako kandydat niezależny startował w wyborach o fotel prezydenta Tarnobrzega. Obecnie zajmuje się szeroko pojmowaną edukacją patriotyczną, głównie w zakresie historii Polski po roku 1944, jest także członkiem Kapituły Krzyża Solidarności Walczącej. W 2008 roku otrzymał medal „Niezłomnym w słowie”, w 2009 roku Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, w 2010 roku Krzyż Solidarności Walczącej, w 2014 roku tytuł Zasłużonego Tarnobrzeżanina, w 2019 roku odznakę „Za zasługi dla Niepodległości 1956 – 1989” oraz honorową odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, w roku 2020 Krzyż Niepodległości i Odznakę Honorową Działacza Opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych.