Urodził się 28 sierpnia 1962 w Gdańsku.

W 1982 roku i 1983 roku został dwukrotnie skazany za nielegalne przekroczenia granicy przez Sąd Garnizonowy w Krakowie i Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na łączną karę na 3,5 roku pozbawienia wolności. Po 19 miesiącach jej odbywania, wiosną 1984 roku został zwolniony. Po wyjściu na wolność, jesienią 1984 roku zaangażował się w działalność „Solidarności Walczącej”. W 1985 roku został dyscyplinarnie zwolniony ze Stoczni im. Komuny Paryskiej za organizację strajku na wydziale szkoleniowym. W proteście, wraz z kolegą, podjął głodówkę na kominie stoczniowej elektrociepłowni. Został przywrócony do pracy i jeszcze tego samego dnia zatrzymany na 48 godzin przez Służbę Bezpieczeństwa. Po upływie 48 godzin został przekazany wbrew swojej woli do szpitala psychiatrycznego. Zwolniony po miesiącu, po podjęciu głodówki. W dniu zwolnienia, został pobity przez „nieznanych sprawców” (3 miesiące w gipsie – trwałe uszkodzenie wiązadła kolana) przed komisariatem milicji w Gdyni Obłużu. Od jesieni 1985 roku był poszukiwany listem gończym za organizowanie akcji nawołujących do bojkotu wyborów zarządzonych przez władze państwowe. W 1986 roku zainicjował i wspólnie z Edwardem Frankiewiczem założył Grupę „Solidarności Walczącej” w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, która przeprowadziła kilka akcji o charakterze sabotażowym (podczas zebrań aktywu PZPR odcinano dopływ prądu, blokowano drzwi, wrzucano świece dymne itp.). Przygotowywał również m.in. pochodnie na manifestacje pod pomnikiem Jana III Sobieskiego w Gdańsku, a także petardy i świece dymne oraz kolce do zablokowania kolumny ZOMO. Wiosną 1986 roku Roman Zwiercan przygotował plan uwolnienia Bogdana Borusewicza z Aresztu Śledczego w Gdańsku. Akcja została odwołana z powodu braku akceptacji przez kierownictwo związku. Organizował poligrafię trójmiejskiego oddziału SW, drukował m.in. takie czasopisma jak: „SW oddział Trójmiasto”, „SW Stoczni im Komuny Paryskiej, „Trzecia brama”, „Poza Układem”, „Tarcza”, „Gryps”. W lutym 1987 roku, w uzgodnieniu z kierownictwem SW, przeprowadził ostrzegawczą detonację materiałów wybuchowych pod budynkiem KM PZPR w Gdyni. W marcu 1987 roku został aresztowany, zwolniono go w październiku 1988 roku. Po wyjściu na wolność objął funkcję szefa trójmiejskiej SW oraz wszedł do Komitetu Wykonawczego SW. Współorganizował i kierował wydawnictwem SW „Petit” (trzon drukarni stanowili Jacek Parzych, Jerzy Kanikuła, później Piotr Komorowski). Wspólnie z Jerzym Kanikułą zainicjował i zrealizował wymianę tablic z nazwą ul. Rokossowskiego w Gdyni na tablicę z nazwą ul. Janka Wiśniewskiego. Od grudnia 1988 roku do kwietnia 1991, był ponownie wystawiono za nim list gończy, mimo tego, że formalnie ujawnił się wraz z Jadwigą Chmielowską i Kornelem Morawieckim na kongresie założycielskim Partii Wolności, który był jednocześnie oficjalnym zakończeniem działalności SW. Łącznie, w latach osiemdziesiątych, przez 41 miesięcy (3 lata i 5 miesięcy) był poszukiwany przez SB oraz spędził w więzieniu ponad 44 miesiące (3 lata i 8 miesięcy). Po 1991 wycofał się z aktywności społecznej, zajął się badaniami historycznymi. Od 12 marca 1985 roku do 25 grudnia 1987 roku był rozpracowywany przez p. V RUSW w Gdyni w ramach SOR o kryptonimie „Kominiarze”. Od 9 lutego 1988 roku do 29 stycznia 1990 roku przez Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku w ramach SOR o kryptonimie „Ośmiornica”